Λίγα λόγια για το έργο
Σε μια παραλία, ένα ήσυχο καλοκαιρινό πρωινό η μικρούλα Λίλη κλεισμένη σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο ακούει και ξανακούει από το 196 ένα παραμύθι, ενώ ο κ. Ρυτιδωμένος απ΄ έξω ανυπομονεί να ‘ρθεί η σειρά του. Η μέρα κυλάει ήρεμα μέχρι που η Λίλη με την αστείρευτη φαντασία της, ταυτίζεται τόσο με τους ήρωες του παραμυθιού ώστε βρίσκεται να κολυμπά στο βυθό ψάχνοντας το «μαγικό μαργαριτάρι», και αντιμετωπίζοντας φοβερά χταπόδια, παράξενα ψάρια, μέδουσες και κοράλλια. Ο γουρλομάτης Χρίλης θα την βοηθήσει σ’ αυτή τη μαγευτική διαδρομή που κρύβει κινδύνους αλλά και πολλές εκπλήξεις.
Το θαύμα που ζει η Λίλη οφείλεται στην αστείρευτη παιδική φαντασία της, ενώ το θαύμα που βλέπουν οι θεατές οφείλεται στην τεχνική της «μαύρης κάμερας», γνωστή και με την ονομασία «μαύρο θέατρο». Πρόκειται για ένα είδος θεατρικής τέχνης που παίζεται σε πολλές χώρες, αλλά από ελάχιστους θιάσους. Για πολλά χρόνια μ’ αυτή την τεχνική το «Μαύρο Θέατρο» της Πράγας ανέβασε πολλά έργα φτάνοντας στην ανώτατη βαθμίδα τεχνικής τελειότητας. Σημαντικό ρόλο σ΄ αυτή την τεχνική παίζουν οι φωτισμοί και η κίνηση, ώστε ο θεατής να βλέπει διάφορα αντικείμενα, κούκλες και ανθρώπους να κινούνται στο χώρο ακόμα και με τον πιο παράδοξο τρόπο. Τα πρόσωπα αλλάζουν μορφή ή εξαφανίζονται, ολόκληρα ή μέρη τους, τα άψυχα αντικείμενα αποκτούν ζωή, μιλούν και αυτονομούνται στον σκηνικό χώρο. Οι ηθοποιοί που παίζουν με τα αντικείμενα είναι αόρατοι στο κοινό, καθώς είναι κρυμμένοι σύμφωνα με την τεχνική του «μαύρου θεάτρου» δημιουργώντας ένα θεαματικό αποτέλεσμα. Το μαύρο θέατρο είναι μια τεχνική που προκαλεί τη φαντασία σε μια άνευ ορίων οπτική πανδαισία.
Συντελεστές
- Διασκευή – Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Κυριάκος Αργυρόπουλος
- Σκηνικά – Κοστούμια: Πέτια Βασίλιεβα & Γιάννης Κατρανίτσας
- Μουσική: Γιούρι Στούπελ
- Χορογραφίες: Γιάννης Φλερύ
- Στίχοι τραγουδιών: Αφροδίτη Μάνου
