Λίγα λόγια για το έργο
Σε σημείωμά της η συγγραφέας
Μαρία Παπαγιάννη αναφέρει :
“Τι γίνεται όταν η ελπίδα εγκαταλείψει τη γη; Τι γίνεται όταν τελειώσουν τα όνειρα και τα παραμύθια; Και τι σχέση έχει μ΄ όλα αυτά μια συνταγή για κουλουράκια; Που πάνε τα όνειρα το πρωί; Που πάει η αγάπη όταν φεύγει;
Στην πιο μακρινή ακτή, στα βορινά της γης, υπάρχει ένα ψηλό βουνό που λένε ότι είναι το τέλος κι η αρχή του κόσμου. Δε θα το βρείτε σε κανένα χάρτη, σε καμιά γεωγραφία, σε κανέναν άτλαντα. Εκεί, λένε, ζει ένας Σοφός άντρας, που ο Ουρανός του χάρισε πολλές μέρες για να προσέχει τους ανθρώπους.
– Θα προσέχω όλους τους ανθρώπους; Μα έχω μονάχα δυο μάτια! φώναξε ο Σοφός στον Ουρανό.
Κι ο Ουρανός γέλασε και γέμισε η νύχτα αστέρια.
– Μα κάθε άνθρωπος είναι όλοι οι άνθρωποι. Δυο μάτια είναι αρκετά. Δυο άνθρωποι μαζί είναι όλη η γη.
Όμως τα χρόνια περνούσανε κι οι άνθρωποι αλλάζανε. Πώς ξεκίνησαν όλα; Πότε σταμάτησαν να μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες; Ο καθένας άρχισε να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Δεν έκαναν ευχές, δεν έκαναν επισκέψεις, δεν έκαναν γιορτές. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες ξέχασαν τα παραμύθια. Οι παρέες γινόντουσαν όλο και πιο μικρές. Κι ο ύπνος τους ήταν βαρύς και χωρίς όνειρα. Μόνο σκοτάδι.
Σ΄ αυτό τον δύσκολο κόσμο μεγαλώνουν δυο παιδιά που αποφασίζουν να ταξιδέψουν για να βρουν το χρυσοφλιδάκι της γης. Το χρυσό κλειδί που φυλάει τα όνειρα των ανθρώπων. Μα υπάρχει χρυσοφλιδάκι; Τα παιδιά θα τα καταφέρουν; Δυο άνθρωποι μαζί είναι όλη η γη; Θα φέρουν πίσω τα γέλια, τα όνειρα και τα παραμύθια; Και πόσο μακριά πρέπει να ταξιδέψουν για να το βρουν;
Ο τίτλος του έργου μας είναι από ένα ποίημα του Ρίτσου που έχει τίτλο: Πάλι η Μικρή Ελένη. Γιατί μετά από πολύ σκέψη αποφασίσαμε να το ονομάσουμε έτσι; Γιατί σ΄ όλες μας τις κουβέντες αναζητώντας το κουκούτσι της ιστορίας σκαλώναμε σ΄ αυτή την ερώτηση: Παράξενο δεν είναι;»
Για το ανέβασμα του έργου από το Νέο Θέατρο
ο Θάνος Μικρούτσικος σημειώνει :
«Η εποχή μας είναι εποχή τεραστίων μεταβολών και μεγάλων ταχυτήτων. Η φόρμα στην τέχνη μπορεί ν΄ αλλάζει πια κάθε χρόνο. Εάν αναπαράγουμε παλιότερες παραδοσιακές χιλιομασημένες φόρμες με πρόσχημα ότι αυτές κατανοούν τα παιδιά έχω τη βεβαιότητα ότι οδηγούμε το νεανικό κοινό ολοταχώς στην αγκαλιά της ευτέλειας και της βαρβαρότητας η οποία άλλωστε κυριαρχεί μέσω της εκπεμπόμενης εικόνας στους μεγάλους. Η ουσία της τέχνης για όλους μας κι όχι μόνο για τα παιδιά δεν αφορά μια στιγμή αλλά διεργασία μέσα στο χρόνο. Το κάθε παιδί έχει διαφορετική ωριμότητα κι άλλα ενδιαφέροντα. Αυτό που μ΄ ενδιαφέρει είναι να διασκεδάσει μ΄ ένα θέαμα που θα του ανοίξει ορίζοντες, θα δώσει απαντήσεις σε κάποιες ανησυχίες του ή θα το προβληματίσει για κάτι άλλο. Έχω εμπιστοσύνη στη φαντασιακή δύναμη των παιδιών. Ένα κουμπί γίνεται πολύτιμο διαμάντι, μια κορδέλα ανεμόσκαλα στα αστέρια. Αυτό συμβαίνει και με τα παραδοσιακά παραμύθια όλων των πολιτισμών. Είναι γεμάτα από υπερρεαλιστικές εικόνες τις οποίες τα παιδιά προσλαμβάνουν με απολύτως φυσικό τρόπο αφού τα παιδιά έτσι βιώνουν την καθημερινότητά τους. Ισορροπώντας στους δυο κόσμους, τον πραγματικό και τον φανταστικό.
Η πρώτη γραφή του έργου «Παράξενο δεν είναι;» ανήκει στο χώρο του μουσικού θεάτρου. Η μουσική που έγραψα βοήθησε καθοριστικά στην διαμόρφωση των ρόλων καθορίζοντας έτσι και αρκετά σημεία της δράσης του έργου. Αυτή ακριβώς είναι και η βασική διαφορά του μουσικού θεάτρου από τα υπόλοιπα είδη του θεάτρου. Προέκυψαν παράλληλα πολλά τραγούδια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στη νέα αυτή παραγωγή του έργου, μια παραγωγή που κινείται σε πιο ξεκάθαρες θεατρικές φόρμες.
Είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι με το Νέο Θέατρο Θεσσαλονίκης, μια ομάδα που εδώ και πολλά χρόνια εργάζεται και προσφέρει στον ευαίσθητο χώρο της τέχνης για τα παιδιά.»
